Het raadsel dat mens heet, dat soms onherroepelijke oordeel dat wij vellen over dat knoeierige, aangrijpende, onverstandige zelfbeeld. Daarover wilde ik schrijven. De behoefte om gezien te worden zit diep in de menselijke natuur verankerd. Om dat zelfbeeld te voeden, om iemand te zijn. Om het ego te strelen. Om heel te willen zijn. Of om er gewoon te mogen zijn.
Durf je chaotische, wilde, rommelige, onrustige, sombere en lelijke aspecten te incorporeren in je zelfbeeld schreef Liesbeth Woertman (!) Durf te falen schreef Elizabeth Day in haar boek Durf te falen (!!). Beide dames hielpen mij afgelopen weken mijn zelfbeeld te herzien.
Mijn grootste confrontatie met dit zelfbeeld afgelopen jaar was na de boekpresentatie van ons boek “De Andere kant” op 13 november 2022, met veel liefde en delicate zorg door mij en mijn tweelingzus geschreven en verbeeld. Ik keek een filmpje van de presentatie en deed toen iets wat ik gedurende bijna mijn gehele kindertijd had gedaan. Ik vergeleek mezelf met mijn zus.
Ik zag haar rust en mijn chaos. Ik zag haar slanke en mijn mollige verschijning. Ik zag haar beheersing en mijn ongepolijste zelf. In die stemming deed ik nog iets niet zo verstandigs: ik onderzocht de dialogen in ons boek en vond de teksten van mijn zus beter.
Ik, die dacht in dat helende proces van het schrijven van dat boek, dat ik mezelf omarmd had, dat ik mezelf kon zien als volwaardig, goed genoeg, werd me bewust van die rommelige, chaotische, ongepolijste Wilma die ik ook was. En ik vond haar niet genoeg. De illusie dat ik mijzelf geheeld had werd genadeloos om zeep geholpen in de eerste weken na de presentatie. Hoe had ik me zo laten leiden door dit zelfbedrog? Vooral dat ervoer ik als persoonlijk falen. Dat, ondanks mijn leeftijd van 60 +, die aloude valkuil me noodzakelijk omsloot.
Ik voelde me een week lang ongelukkig. Lezen en nadenken, schrijven en stilte hielpen me te ordenen en mezelf te hervinden. En falen bleek een goede leermeester. Ik las dat succes en falen beiden deel uitmaken van een proces. Falen is niet iets vreselijks en succes niet iets geweldigs. Missers hebben me gemaakt tot wie ik ben, schreef Elizabeth Day. Het besef dat ik groeide door deze persoonlijke ervaring vormt een zachte vertroosting, zo aan het einde van dit jaar. En dat deze ervaring zo in het niet viel bij de tragedies die je als mens kunnen overkomen.
Ik zorgde niet goed voor mezelf. Ik had geen tijd genomen om de dialogen te onderzoeken en te herschikken, omdat er zoveel andere dingen waren die mij in beslag namen afgelopen jaar.
Troostrijk is het dat ik net als iedere andere ben. Dat misvattingen, zelfbedrog en stommiteiten nu eenmaal bij het leven horen. Zijn we niet verbonden met elkaar in dit gemeenschappelijke lot van imperfectie?
Vanochtend keek ik naar de heg achter ons kleine huisje, waar de musjes en vinken dartelend speelden. Er was daar bij mij op de bank geen ander mens die ik benijdde, ik was met mezelf, de heg en de vogels en de stilte. Deze eenvoudige, oeroude gift mag mee in 2023.
! Liesbeth Woerman, Wie ben ik als niemand kijkt.
!! Elizabeth Day, Durf te falen, (waarin zij toont hoe haar persoonlijke ervaringen, tegenslagen haar zelfkennis heeft doen groeien).