op de donkere drakerige dagen te benauwd te eenzijdig te glad, te gepolijst, te koud en ondoorzichtig
ik leerde bij in de pauzes en vond driedimensionale beelden in het park, de zon, de vogels, de regen, mijn voetstappen en met mijn reflecties in de plassen
kon ik de ontmoeting losweken, beschaafder, terughoudender en te doen
Het woordje “leave” met een muisklik.
Het was een 12.00 uur en ik verliet de ruimte met een weemoedig blik. Ik had net afscheid genomen van de 13 sociaal werkers i.o. die op diverse plekken werkten, altijd met kwetsbare mensen. De groep was gemotiveerd en leergierig. Ik vond het wonderlijk hoe goed we elkaar hadden leren kennen. Ik had ze nooit live gezien en toch. De ruimte waar ik had vertoefd was me tegen de verwachting in erg dierbaar geworden de afgelopen maanden. Ik realiseerde me dat ik me tijdens die meetings even losgeweekt voelde van de coronarealiteit, was vergeten dat een scherm ons scheidde.
Vanaf september 2020 was ik samen met een collega verantwoordelijk geweest voor de bijeenkomst met deze deeltijdgroep die elke dinsdag van 9-12 uur met mij in de ruimte vertoefde. Mijn collega en ik waren er weken mee bezig geweest. In mei 2020 gooiden we het programma resoluut om tot een onlineprogramma. Hoewel we er tegenop zagen was het achteraf een verstandig besluit. Het programma werd boeiend en interactief, met veel zorg door ons ontworpen. Over de toetsen hadden we nagedacht. Ze mochten per module een pamflet, een advies en een opiniërend essay schrijven. Daarbinnen mochten ze, mits ze aan de beoordelingscriteria voldeden, naar hartenlust creatief zijn.Om halfnegen schoof ik elke dinsdag met een kopje koffie achter mijn computer om met mijn collega, die parallel met mij een groep begeleidde de dag te starten met een prettig ritueel. Om 8.55 druppelden de studenten de ruimte binnen.
De verhalen van de studenten brachten me in een wereld van te slecht betaalde beroepen met veel voldoening, hartzeer en een enorme drive om juist te handelen. Ik was onder indruk van hun ervaringen hun ontmoetingen met collega’s, hun drijfveren en hun frustraties. We zagen ook elkaars mores: een kat die in het beeld sprong, een kopje koffie dat over het toetsenbord viel, een kind dat iets kwam vragen, een storende boormachine op de achtergrond, een verwarmingsmonteur die aan de deur kwam, de corona die bij sommigen in huis heerste en spanning veroorzaakte. Maar ook de alleenstaande moeder met tranen, de puberende zoon, die de muziek te hard zette, het kwetsbare verhaal van een autistische cliënt die de lockdown niet aankon. Het troostrijke verhaal van een student die creatieve oplossingen bedacht voor haar cliënten in de tuin van een activiteitencentrum. De ontdekking dat ze zelf een andere houding t.a.v. hun werk konden aannemen, het stuur in eigen hand nemen. En er waren studenten die prachtige stukken schreven, die zo in een vakblad konden worden geplaatst. Dat was het resultaat van een wekelijkse ontmoeting waarin we sparden over herstel, kwetsbaarheid, over veerkracht en over de maatschappelijke ontwikkelingen, die effect hadden op de ontwikkelingen binnen de organisaties en we spraken over de reacties hierop van de werknemers.
We leerden elkaar kennen. De kroon op dit werk was het grote compliment dat we kregen; ook de studenten hadden geleerd, genoten en nieuwe inzichten gekregen t.a.v. hun werk en vooral de bewustwording van het op kunnen roepen van de menselijke maat in hun dagelijkse werk sprak tot de verbeelding. Een lichtkring tijdens coronaweken die losweekte van het scherm.