Voor de week van de poëzie, voor de aandacht, de vriendschap en de mildheid, dit gedicht.
Ik droom de foto aan de muur tot mijn originele patroon. In een poging zit ze daar aan mijn zij. We pakken een hand -behulpzaam omdat we ons bekommeren. We vertalen dit beeld, dat daar ligt als een warme ronde steen, op een rots, omringd door zand met een glimlach.
Ik en zij daar zodanig dat ik gemeenzame taal vind voor dat voelen, dat zien, dat kijken en al dat ontstaan. Zo veilig, compleet en trouw voor de visites in het hoofd, de kwelgeesten in deze winter met strepen en deze reis naar binnen zo zacht, zo hoopvol.
Ik omarm het beeld, mild en vastbesloten.
© Wilma Eleveld